Je kunt deze dagen geen krant openslaan, geen praatprogramma binnenvallen of je wordt er mee dood gegooid: dé Crisis. Dacht ik dat we het één en ander inmiddels achter de rug te hadden, was dit slechts het begin en belooft het allemaal veel erger te worden…..Oh Goden! Iedere keer als ik er iets over lees of hoor voel ik ’n lichte paniekaanval opkomen. Maar ik weet natuurlijk dat angst een lamlegger is en derhalve niets oplevert. Wat dan? Kop in ’t zand steken lijkt een aantrekkelijke optie, maar is behoorlijk uitzichtloos en levert uiteindelijk ook niets op.

Accepteren dan maar. Want ‘acceptatie’ - er wordt steeds vaker over geschreven - blijkt dé sleutel naar duurzaam geluk. Je verzetten tegen ‘dat wat is’ kost je alleen maar energie, maar door je te verzoenen met je lot, ontstaat er ineens ruimte voor creatieve oplossingen en nieuwe ideeën. Daarom oefen ik er steeds vaker mee. Akzzzzzeptaassie, akzzzzzzeptaassie……Wanneer ik alleen al het woord een paar keer langzzzzaaammmm uitzzzpreek, word ik er terstond rustiger van. Maar zo lekker en makkelijk als het klinkt, zo ‘appeltje eitje’ is het dus niet.

Voor wat betreft de crisis, die vind ik op zich nog wel een mooi kantje hebben. Een crisis is immers ook een kans om zaken weer eens anders te bekijken en vooral anders te gaan dóen. Ik ben eerlijk gezegd ook wel klaar met die materiële ratrace en denk dat - om te beginnen - een beetje minder van alles ons eerder goed dan kwaad zal doen. Maar ja, dat is makkelijk praten vanuit m’n lekkere stoel, in een warm, veilig huis met een ruim gevulde ijskast achter m’n bips. Dus probeer ik maar - steeds bewuster – en op zoveel mogelijk fronten wat te minderen. Minder shoppen, minder vakantie, minder auto, minder vaak uit eten. Maar niet minder eten, want eten is namelijk het laatste waar ik op wil bezuinigen. Willen we de crisis stevig kunnen doorstaan dan is goede voeding mijns inziens een eerste voorwaarde om overeind te blijven. Gezellig, gezond en vooral ook lekker, want het moet wel ’n beetje leuk blijven.

We zitten allemaal in dezelfde boot met flinke tegenwind, dus staat ons niets anders te doen dan héél hard te roeien. Dat hoorde ik ‘iemand die er verstand van had’ laatst in zo’n praatprogramma roepen. Een soort van survival of the fittest dus. Want acceptatie is mooi, maar we willen niet uit die boot vallen als we straks in zwaar weer komen te zitten. Daar moet je fysiek dan wel tegen opgewassen zijn. Daarom ben ik naast mijn pril verworven acceptatie-techniek simultaan ook mijn fysiek aan het sterken. Helaas zit een duur sportschool abonnement er niet meer in. Dat werkte toch al niet aangezien ik een nogal ‘onregelmatige’ sporter ben. Zo eentje die vanaf begin januari tot, pak ‘um beet maart, zich drie keer in de week in het zweet werkt, om daarna tot december in totaal nog maar twee keer te verschijnen.

Dit alles-of-niets-model zet geen zoden aan de dijk en al helemaal geen extra spieren. Maar nu ik dat steeds beter leer te accepteren, dienen zich zowaar creatieve oplossingen aan en krijg ik lumineuze ideeën. Want als een druppel na heel veel vallen een steen kan uithollen, waarom zou ik dan niet met iedere dag slechts één buikspieroefening mijn buikspieren kunnen stalen? Werkelijke kracht zit in de herhaling, heb ik begrepen. Hoe klein die blijkbaar ook is.

Voor de rest van mijn lichaam heb ik iets anders bedacht: onze hulp in de huishouding ontslaan. Drie uur fitnessen is niets vergeleken bij een halve dag dweilen, poetsen, zuigen, strijken en kloppen. Zo bespaar ik tegelijkertijd de nodige centen. Eureka! Twee vliegen in één klap, tel uit mijn winst! Een geweldige besluit, zo vond ook manlief. Alhoewel….Hoe moet onze lieve, arme hulp dan weer rond komen, met vakantie en kerstcadeaus kopen? Nee, dat kan ik niet maken! Dan maar een vetrolletje extra. Daarmee maak ik tenslotte ook meer kans om een eventuele hongerwinter te overleven. Ach ja, het wordt allemaal misschien wat minder de komende tijd, maar creatieve excuses heb ik gelukkig nog meer dan genoeg.