Het is stil in Amsterdam

Waar was ik gebleven? We waren aan het verhuizen......En ik werd gek van alle dozen, spullen en zaken van het hedendaagse leven weer in onze nieuwe banen te leiden. What's new? Het goede van verhuizen - zo heb ik ook kunnen constateren - is dat alles weer even bewust wordt gemaakt. Niet alleen moest ik zelf opnieuw worden 'ge-reset" met al m'n dagelijkse rituelen (die je als mens nu eenmaal ontwikkelt wanneer je langer dan een week op één bepaalde plek verblijft).

Ook al mijn spullen moesten weer veilig en liefst zo overzichtelijk mogelijk landen. Alles moest worden uitgezocht en een plek krijgen. Zoals bijvoorbeeld het stapeltje met 'nog te lezen' zaken. Dat stond al lange tijd ongemerkt in een hoek van mijn vorige werkkamer en ging nu dan toch opnieuw door m'n handen En ja hoor, nadat ik het stof er af had geblazen, zag ik het mezelf wéér 'voor-nu- gewoon-héél-even' in een hoek van mijn nieuwe werkkast leggen. Dé uitgelezen plek voor alles wat ik nog lezen moet!

Dit alles lezen moet nu toch zeker ’n keer gaan lukken. Want na talloze verhuizingen, zijn we nu eindelijk voor langer geland. Althans zo lijkt het. De afgelopen vijf jaren waren een voortdurende afwisseling van de 'grote stad' en het buitenleven. Ons laatste huis bevond zich op het drukste gedeelte van de Amsterdamse Kerkstraat. Toen we het huis in februari bezichtigden dachten we nog dat we te maken hadden met een oase van rust, midden in het centrum. In een enthousiaste opwelling werd er gekocht, niet wetende dat we een maand later voor de rest van het jaar in Sodom en Gomorra zouden leven!

Ik weet nog dat ik daar in april m'n eerste verhuisdoos uitpakte, terwijl de dronken toeristen lallend in dat smalle straatje aan ons raam voorbij trokken. Het huilen stond me nader dan het lachen. What was I thinking! vroeg ik me vertwijfeld af. Als protest op al dat stadsgeweld liep ik die gehele zomer in een T-shirt van - de nabij gelegen - Sissy Boy met de vetgedrukte tekst: - Ik wil een hutje op de hei met een tractor en een moestuin! . Ondanks dat ik vanaf die eerst dag al wist dat we hier niet lang zouden blijven, hebben we er toch nog een goede tijd beleefd. Mijn T-shirt-wens werd uiteindelijk wel min of meer bewaarheid, want nog geen jaar later woonden we temidden van de weilanden in het prachtige Loenen en later in Nigtevecht.

Allemaal leuk en aardig, maar na verloop van tijd was het me toch te veel van het goede. Ik werd er onrustig van en viel tegelijkertijd bijna in slaap. Tja, wat nu? Vanwege een aantal ongelofelijke kansen konden we ineens dit huis kopen, aan de Amstel! Een plek waarvan ik nooit ook maar had durven dromen! Hier komen de inspiratie van de stad en de rust van het buitenleven samen. Alsof alles op z'n plek valt. Niet alleen ikzelf en m'n spullen, maar m'n hele leven.

‘s Nachts waan ik me in een bos, waar geen stadsgeluid te horen is, maar wel nu iedere ochtend een concert van vogels. Dan word ik blij wakker om me vervolgens naar de eerste etage te haasten waar ik wel zeker vijf minuten over die prachtige, brede Amstel staar, zonder ook maar over iets anders na te denken. Ik kan eindeloos op m'n fiets overal naar toe rijden in plaats van voortdurend de auto te moeten nemen en in de file te staan. Ik ga weer naar de sportschool - want dichtbij - én naar de boerenmarkt! Kunst en cultuur liggen voor het oprapen en op straat ontmoet ik - met name door onze hond - de leukste mensen en kom spontaan bekenden tegen. Vrienden zijn weer dichtbij en komen af en toe aanwaaien in plaats van dat alles gepland moet worden. En ook manlief en hond Happy genieten hier schijnbaar. Laatste ligt 't liefst vanaf haar kussen in de brede vensterbank álles en iedereen in de gaten te houden. Kortom iedereen tevreden. En ik raak zowaar meer en meer ontspannen. Alsof ik eindelijk ben thuisgekomen. Getver, wat klinkt dat zweverig. Toch is het zo. Na al die omzwervingen en zoektochten hebben we het hier helemaal gevonden. De rust. Midden in Amsterdam. Dat belooft wat.