‘365 Dagen Succesvol’, las ik op de voorkant van een boekje dat ik ruim een jaar geleden kreeg opgestuurd en dat ik - alleen al vanwege die titel - direct ergens onder ’n stapel schoof. Want jémig zeg…moest ik nu óók al het héle jaar door ‘succesvol’ wezen?!? Ik moest er niet aan denken! Laat staan er een boek over lezen! Maar toen we na onze verhuizing voor drie maanden in de Provence gingen vertoeven, heb ik het toch maar mee genomen.

En wat bleek? Het is fán-tas-tisch! Een geweldig inzichtelijk ‘doe-boekje’, geschreven door twee enthousiaste mannen die vonden dat er al genoeg over ‘succesvol leven’ was geschreven om je hele leven te blijven lezen en toch geen stap verder te komen….. Bingo! Right in my face! Zij geloven dat het anders kan en hebben in combinatie met hun eigen inzichten van alles uit kasten en lades getrokken en zo hun eigen succes-mix gefabriceerd. Met ‘Succes’ bedoelen zij niets anders dan dat je bereid bent te groeien en te leren. Kleine stapjes durft te zetten en daarbij niet opgeeft, want volgens hen ben je het gelukkigst als je het gevoel hebt dat je je ontwikkelt en vooruit gaat.

Ze dagen je daarom uit om regelmatig iets te doen wat je heel eng vindt. En jezelf daarbij te vertellen dat het niet ENG maar SPANNEND is. Nu wil het toeval dat ik een enorme schijterd ben. Dat durf ik dan wel weer zomaar toe te geven. Met name voor inbrekers, kinderlokkers, spinnen en meer van dat soort beren op de weg. Toen ik onlangs - dankzij de schotel op het dak - naar DWDD keek, waarin Matthijs mijn collega columniste Floortje D. complimenteerde voor het feit dat ze zo’n moedig stoerlapje is, kon ik een golfje van jaloezie maar nauwelijks onderdrukken. Niet alleen omdat ik ook wel ’n compliment van Matthijs had willen krijgen, maar vooral omdat ik graag wat stoerder zou willen zijn. Dus toen manlief ’n paar dagen later voor een weekend terug naar Nederland moest, besloot ik daarom een klein stoer stapje te nemen en dapper alleen achter op de berg te blijven.

Overdag ging het prima, maar vanaf het moment dat het donker tegen de ramen begon te klimmen, steeg mijn fantasieniveau evenredig en probeerde ik me met man en macht te concentreren op The Voice Kids. Voordat ik ging slapen sleepte ik de hond nog even snel op en neer voor het huis, terwijl ik niet probeerde te denken aan al die engerds die mij nu vast vanachter ’n struik zaten te begluren. Die nacht toch nog wonderwel goed geslapen. So far so good, dacht ik de volgende ochtend tevreden.

Maar toen ik die tweede avond krampachtig ontspannen naar dit keer All you need is Love zat te kijken, viel plotseling alle elektriciteit uit. KLABAM! Ineens aardedonker en doodstil. Niets deed het meer! Nee hè….Dit kon toch niet waar zijn?! Waarom nu dan toch?! Als verlamd bleef ik zitten om vervolgens met klapperende knieën, gewapend met zaklantaarn, naar de stoppenkast te struikelen. Daar was niets afwijkends te vinden. Klusjesman gebeld, maar kreeg zijn voicemail… Hij wist dat ik alleen was …..OMG!!! Shitderdeshit!

Nu ging ik toch - tegen al mijn voornemens in - manlief bellen (wat ik natuurlijk ’n zwaar zwaktebod vond). Met hem aan mijn oor vervolgens naar buiten geglibberd, aangezien daar de hoofdschakelaar zich kennelijk bevond die alleen maar even omgedraaid moest worden. Kon gebeuren….Net bekomen van dit avontuur, besloot ik maar te gaan slapen en begon het heftig te stormen. Dan verandert dit zomerhuis met zijn dunne ramen en deuren in een waar spookhuis. Hond Happy hysterisch! Piepend, kermend, jankend, op-en-af bed, trillend boven op mijn hoofd! Geen land mee te bezeilen! Voelde me de blinde die de lamme wilde helpen.

Heb haar tenslotte maar een homeopathisch kalmeringsmiddel toegediend (en mezelf ook meteen een driedubbele dosis). Toen dit eindelijk ging werken, zat hondlief nog geen uur later alweer op mijn hoofd. Ik rook een wind. Van alle stress moest ze kennelijk nu poepen. Dus ik met jas en Uggs door de storm en regen de donkere nacht in. Bijna huilend van ellende. Maar poepen... hó maar! Dit tafereel herhaalde zich nog twee keer, totdat ik om vijf uur ‘ s morgens uit pure wanhoop haar op de gang heb gezet en dankzij mijn oordoppen eindelijk in slaap viel.

De volgende ochtend scheen de zon, was de wind gaan liggen en kwispelde ons hondje me vrolijk tegemoet. En ik was kapot. Alsof ik de hele nacht op stap was geweest (wat natuurlijk ook zo was). Maar… ik had het overleefd!!! Een beetje Salt-lezer zal bij dit verhaal waarschijnlijk zijn of haar wenkbrauwen nu vragend optrekken, maar voor mij was dit een ‘succesvolle overwinning’ in optima forma. En voorlopig weer genoeg voor de komende 365 dagen.

365dagensuccesvol.nl