Na achtentwintig jaar zwaar drugsgebruik, in combinatie met een jarenlange Hiv-besmetting besloot Eric Wijs van de één op de andere dag zijn verslaving aan te pakken. Samen met zijn vriendin Marleen te Vaanholt ging hij door zwaar weer en verkeert nu – ruim anderhalf jaar later - in goede gezondheid. ‘Een medisch wonder’ volgens de artsen. Zijn roeping vond hij in het twaalfstappen programma en het Sjamanisme. Eindelijk belandde hij waar hij onbewust altijd naar op zoek was geweest. “Het leven in herstel is voor mij de allermooiste trip.”

Eric (41): ‘Als kind voelde ik me al anders en was ik vaak eenzaam. Ik was hypersensitief, maar dat wist ik toen nog niet. Omdat ik heel goed kon leren stuurden mijn ouders mij al op twaalf jarige leeftijd naar de hogere zeevaartschool. Mijn vader was zeeman en daarom leek zo’n toekomst logischerwijs ook voor mij weggelegd. Ik vond het prima, want op school werd ik vaak gepest en thuis was ik de jongste van zes. Daardoor voelde ik me thuis ook al een buitenbeentje. Die nieuwe school leek een bevrijding, maar daar kreeg ik te maken met ontgroeningsrituelen. Dat was het begin van alle ellende die nog komen zou. Ik kwam in aanraking met cannabis en alcohol en onder invloed hiervan voelde ik me ineens heel zeker van mezelf en kwam er een hoop onderdrukte agressie los. Nu was het mijn tijd om anderen te pesten! Ineens had men ontzag voor mij en hoorde ik erbij. In het begin ging ik in de weekenden nog naar huis, maar daar kwam snel verandering in. Mijn school was in Delfzijl en Amsterdam lag op de route. Daar stapte ik uit de trein, want Amsterdam lonkte. Ik begon te experimenteren met cocaïne, xtc en heroïne. Dat scoorde ik op de Zeedijk. Dat was het wel voor mij. Al dat spul maakte me nog roekelozer. Ik was nergens meer bang voor! Binnen de kortste keren had ik me aangesloten bij een Antilliaanse jeugdbende, waar ik al snel de lakens uitdeelde. Ik kwam nooit meer naar huis. Daar had ik niets meer te zoeken. Ik ging liever de hort op en lapte alle waarschuwingen van mijn moeder aan mijn laars. Mijn vader bemoeide zich er nooit zo mee. Die was nu eenmaal te vaak op zee.’

Bijna-doodervaring
Binnen de kortste keren werd ik vanwege wangedrag van school gestuurd. Toen heb ik tenslotte voor de vorm nog even op LTS gezeten, maar kon daar, na te zijn betrapt op diefstal, al snel weer vertrekken. Daarna hield ik het wel voor gezien. Door mijn gebruik zat ik in een neerwaartse spiraal van geweld en agressie. Mijn geld ‘verdiende’ ik wel door te stelen, te dealen en het plegen van overvallen. Daarnaast begaf ik me ook in de prostitutie- en drugshandel. Ik miste elke vorm van normbesef. Het maakte mij allemaal niets meer uit en ongemerkt heb ik onderweg ook nog een Hiv-besmetting opgelopen. Ik gebruikte zoveel drugs door elkaar dat ik hierdoor twee keer zo’n zes weken in coma heb gelegen. Beide keren was ik min of meer opgegeven. Ik heb toen een bijna-doodervaring gehad en zag mezelf liggen aan allerlei apparaten. Ik was eindelijk vrij en wilde absoluut niet terug naar mijn oude leven. Zelf heb ik toen getracht om de slangen van mijn lijf te trekken, maar dat is niet gelukt. Iedere keer ben ik er - als door een wonder - uitgekomen. Terwijl de artsen me hadden opgegeven en mijn begrafenis al was geregeld. Een paar dagen later stond ik alweer bij mijn dealer op de stoep. Hoe kon ik ook anders? De realiteit was ondragelijk.

Zoals in de films
Natuurlijk ben ik er niet altijd mee weg gekomen: ik ben regelmatig in de gevangenis beland. Dertien keer in totaal, waarvan de laatste twee in Duitsland en Engeland. Dat was wel andere koek. In Engeland heb ik ruim vijf jaar gezeten voor drugshandel. Ze vermoordden elkaar daar bij het leven. Het was er net zoals je wel in films ziet. Daarbij vergeleken waren de Nederlandse gevangenissen bijna luxe hotels. Toen ik in 2000 vrij kwam moest er natuurlijk weer snel en goed verdiend worden om mijn drugsgebruik te kunnen financieren. Het vloog er met bakken uit. Dit maal besloot ik het op een legale wijze aan te pakken door met een stel anderen een zogenaamde growshop (een winkel in benodigdheden voor het kweken van diverse gewassen en planten, rc) te beginnen. Ik heb die eerste periode nog even stevig van alles gebruikt. Totdat er een aantal mensen in mijn omgeving werden vermoord en ik zelf ’s nachts in in mijn slaap twee keer werd overvallen. Toen vond ik het echt niet leuk meer en besloot ik dat het in ieder geval maar klaar moest zijn met de harddrugs. Ik wilde een ander leven, maar wist totaal niet hoe ik dat moest aanpakken.

Totale afzondering
De ruim drie jaren die daarop volgden heb ik thuis in totale afzondering doorgebracht. Ik deed letterlijk niks. Ja, wiet roken, dat wel. Tien gram per dag. Verder verrichtte ik alleen het hoogst noodzakelijke. Als ik naar buiten ging was dat om wiet te scoren en mijn hond uit te laten. Ik had nog wat geld over en daarnaast een goede uitkering. Dat was ook wel nodig, want er ging alleen al zo’n duizend euro per week aan cannabis doorheen. De enige met wie ik contact had was mijn vader - die heef me nooit laten vallen - en mijn dieren: mijn hond en mijn papegaai. Dieren zijn altijd voor mij heel belangrijk geweest. Met dieren had ik écht contact en alleen door hen voelde ik me begrepen. Dieren kijken dwars door alles heen en accepteren je zoals je bent. Wanneer ik weer eens in de gevangenis terecht kwam zorgde ik er ook altijd voor dat mijn dieren werden opgevangen. Dat heb ik godzijdank goed kunnen regelen. Ik heb in de gevangenis zelfs ook een parkietje gehad.

Hartstikke verliefd
Op een gegeven moment kwam ik per toeval op een zogenaamde chat-site voor Hiv-patiënten terecht. Daar kwam ik ineens in contact met allemaal lotgenoten. Men reageerde daar meteen heel positief en enthousiast. Ik voelde me direct geaccepteerd. Eigenlijk net zoals toen ik voor het eerst drugs gebruikte, maar dan op een positieve manier. Daar kwam Marleen voor het eerst in ‘beeld’. Op een zeker moment gingen we steeds meer privé chatten en uiteindelijk belden we elkaar gewoon op en zaten dan soms uren aan de telefoon. Al chattend en bellend zijn we hartstikke verliefd geworden en besloten we om elkaar maar eens live te gaan ontmoeten. Voor het eerst in mijn leven was ik werkelijk verliefd en vond het daarom best wel spannend, maar vanaf het begin af aan was het helemaal goed. Marleen geloofde ook dat ik niet meer verslaafd was en alleen nog maar wiet gebruikte bij wijze van zelfmedicatie, omdat ik last had van reumatische aandoeningen. Ze had geen idee en was echt heel naïef als het om drank en drugs ging. Binnen de kortste keren woonden we samen en had ik ineens een vrouw en een stiefdochter uit haar vorige relatie. Samen hebben we ook nog mijn grootste wens - om ooit nog eens zelf een kind te krijgen - kunnen vervullen. Onze dochter is helemaal gezond geboren en met zijn vieren en onze dieren vormen we een super gelukkig gezin. Iets wat ik vroeger niet voor mogelijk had durven houden. Toch klopte er iets heel duidelijk nog niet. Ik wist natuurlijk donders goed wat, maar ik deed er niets aan. Ondanks mijn heftige stemmingswisselingen, heb ik heel lang kunnen volhouden dat ik cannabis alleen op medicinale gronden gebruikte totdat het zich - eindelijk – echt tegen me begon keren. Ik rookte steeds meer van de zwaarste soort en begon zelfmoordgedachten te krijgen. Ineens zag ik geen enkele uitweg meer. Ik was op alle fronten verslagen. Dat was het moment dat ik de telefoon heb opgepakt en bij de dichtstbijzijnde verslavingsinstelling om hulp heb gevraagd. Daar kennen ze me al vanaf mijn vijftiende. ‘Nu is het de tijd,’ zei ik. ‘Als ik niet binnen een week kan worden opgenomen is het te laat.’

Maar het ging niet zoals ik had bedacht. Ik moest ik toch nog acht weken wachten voordat ik er terecht kon. In die tijd heb ik nog volop gebruikt. Na de detox ben ik enkele weken in een verslavingskliniek verbleven en heb vervolgens nog maanden lang een nazorg-programma gevolgd. Dat was een zware tijd, maar het is me gelukt om door te zetten. Dankzij alle hulp van onder andere mijn sponsor, aan wie ik veel te danken heb, en de geweldige support van Marleen. Voor haar was het vaak heel moeilijk met twee kleine kinderen.’

Thuis komen
Achtentwintig jaar heb ik in een hallucinerende trip gezeten, maar de natural high waarin ik de laatste anderhalf jaar zit is de mooiste ‘trip’ die ik tot nu toe beleefd heb. Begrijp me niet verkeerd: de laatste anderhalf jaar zijn echt niet altijd fijn geweest. Integendeel! Ik ben door onnoemelijk veel shit gegaan en heb zelfs ziekenhuis opnames ondergaan waarbij ik pijnstillende medicatie domweg heb geweigerd. Ik wilde van nu af aan alles gewoon kunnen voelen. Mezelf niet meer hoeven verdoven. En juist het feit dat ik alles heb doorstaan, heeft ervoor gezorgd dat ik het leven nu heel intens beleef. Zowel fysiek als spiritueel. Nu weet ik wat ik onbewust altijd heb geweten: dat mijn leven een spirituele bedoeling had en dat het twaalfstappenprogramma en het Sjamanisme mijn weg zijn. Dat is mij inmiddels op allerlei manieren heel duidelijk geworden. Mijn herstel voelt als ‘het grote thuiskomen’. Nu pas ervaar ik hoe het is om werkelijk te leven én lief te hebben. Nadat ik het twaalf stappenprogramma heb leren kennen viel bij mij alles op zijn plek en wist ik dat ik nu eindelijk de kans heb gekregen om mijn spirituele ‘honger’ de juiste voeding te geven in plaats van allemaal chemische rotzooi te gebruiken. Ik heb natuurlijk heel lang en veel gebruikt, dus is er nog een lange weg te gaan. Maar ik ben niet bang voor die weg en ben zeker niet meer op zoek naar short cuts. Ik ben zo blij dat ik anderen nu kan helpen. Zo geef ik onder andere lezingen in gevangenissen, iets dat ik daar helaas nooit zelf heb gekregen. Maar dat is voorbij. Wat geldt is ‘nu’ en nu is het goed. Ik kan het soms nog niet geloven.

Marleen (41):. Ik was vijfentwintig toen ik ontdekte dat ik het Hiv virus via mijn toenmalige vriend had opgelopen. In die tijd betekende dat nog je doodvonnis, dus dat was behoorlijk slikken. Godzijdank had ik het grote geluk dat er in die tijd doeltreffende medicatie werd ontdekt waardoor ik weer hoop kreeg op een betere toekomst. Ik kreeg zelfs nog een gezonde dochter! Maar helaas heeft de relatie geen stand weten te houden. Samen met mijn dochter ben ik weer in de buurt van mijn familie gaan wonen. Na een zware tijd ben ik daarna met mezelf aan het werk gegaan. Ik wilde meer inzicht in mezelf verkrijgen en ook beter leren omgaan met het feit dat ik Hiv-positief was. Daarom begon ik vrijwilligerswerk te doen voor de Hiv-vereniging en deed ik mee aan interviews voor diverse bladen. Langzaam aan ging het op alle fronten steeds beter met me. Ook begaf ik me vaker op van die speciale Hiv-sites. Daar maakte ik kennis met Eric. Hij viel me direct op. Vooral de manier waarop hij reageerde: heel begripvol, met goede adviezen én humor. Ik luisterde naar al zijn verhalen, maar kon me er maar weinig bij voorstellen. Kende zelf nooit de neiging om uit de band te springen en had alleen tijdens m’n studietijd wel eens een paar glaasjes ‘safari-jus’ gedronken. Dat was het dan wel. In vergelijking met hem voelde ik me een ‘burgertrutje’.

Afkickverschijnselen
Door ons open en fijne contact verdween dat gevoel al snel naar de achtergrond. Er was een duidelijke klik en het voelde direct heel vertrouwd. Eindeloos zaten we privé te chatten en later belden we elkaar gewoon op en voerden urenlange telefoongesprekken. Al vrij snel waren we erover uit dat we samen verder wilden. Nadat we zijn gaan samenwonen werd ik niet lang daarna zwanger van onze tweede dochter. Alles leek goed te gaan. Het feit dat hij cannabis bleef gebruiken nam ik op de koop toe. Hij werd ook nooit echt wazig of glazig van dat spul, alleen rustiger. En ondanks dat ik het enorm vond stinken, had ik er vrede mee dat hij het kennelijk nodig had. Wist ik veel! Totdat Eric me vroeg om hem te helpen met het maken van een website over medicinaal cannabisgebruik, waar hij aan meewerkte. Daarvoor moest ik me natuurlijk wat meer in die materie gaan verdiepen. Toen pas kwam ik erachter dat de hoeveelheden die hij gebruikte niets te maken hadden met wat er op medicinale basis werd aanbevolen. Dat vond ik wel een beetje vreemd. Later was er ook een moment dat alle wiet op was en er geen geld was om te kopen. Hij kreeg enorme pijnen en begon over zijn hele lichaam te trillen. Daar schrok ik behoorlijk van, maar was toch nog steeds zo naïef om te geloven dat hij die wiet daarom inderdaad wel erg nodig had. Het idee dat het wellicht afkickverschijnselen waren kwam toen nog niet bij me op.

Zelf doen
Geld moest weer worden verdiend en dus startte Eric weer een eigen bedrijf: deze keer een groothandel in reptielen. Toen moest hij er weer met zijn hoofd bij zijn en lukte het hem om minder te gebruiken. De keren dat Eric onder spanning kwam te staan, kreeg ik te maken met zijn minder leuke kant. Zijn stemmingswisselingen vond ik soms wel lastig, maar ik heb nooit op het punt gestaan om bij hem weg te gaan. Wel kregen we vaker ruzie als hij niet genoeg wiet had. Toen begon ik me toch wel af te vragen of hij toch niet verslaafd was. De buurtbewoners wisten van Eric’s verleden en hadden ons beiden voor altijd veroordeeld. Dat veroorzaakte de nodige spanningen, waar we allebei onder leden.

Ik heb hem altijd zelf verantwoordelijk gesteld voor de hoeveelheid wiet die hij gebruikte, maar ik heb het hem nooit verboden. Ik hoopte zo dat hij zelf op een dag zou inzien dat het niet langer meer zo kon gaan en wist dat hij die beslissing zelf moest maken. Omdat ik zag dat hij echt wel wilde, heb ik daar altijd het volste vertrouwen in gehad. Dat hield me staande.

Opluchting
Het ging niet goed. Eric kreeg in korte tijd twee auto-ongelukken waardoor hij nekletsel had opgelopen en niet meer kon werken. Hij wilde sowieso niet meer verder met zijn bedrijf. Ik heb hem zoveel mogelijk geholpen met het afhandelen van zijn zaken en zag even niet meer goed hoe het allemaal verder moest. We hadden inmiddels weer een kleine en ik moest natuurlijk ook goed op mijn eigen gezondheid letten. De opluchting was dan ook groot toen hij me op een dag zei dat hij zich wilde laten opnemen. Eindelijk was het zover. Ik was zo ontzettend blij, maar wist toen nog niet wat mij allemaal te wachten stond. De weken die we moesten wachten voor dat hij opgenomen kon worden waren zwaar en probeerde ik zo goed als ik kon voor hem te zorgen. Eenmaal in de detox, moest ik de zorg voor Eric ineens geheel en al aan anderen overlaten. Dat vond ik moeilijk, maar het meest frustrerende was nog wel dat ik niet goed werd geïnformeerd, waardoor ik nooit precies wist wát er ging gebeuren. Eric ging van het ene traject naar het andere. Wat voor mij in eerste instantie een periode van ongeveer zes weken was, bleken later vijf maanden te zijn.

Vertrouwen & loslaten
Ik bezocht hem zoveel als ik kon, maar moest daarnaast mijn eigen gezondheid goed in de gaten houden. Ik was al zwaar over mijn grenzen gegaan en had natuurlijk ook nog de zorg over twee kleine kinderen. Gelukkig heeft mijn moeder veel kunnen bijspringen. Voor mij was deze hele periode van uiteindelijk één grote oefening in vertrouwen en loslaten. Ik heb ervaren dat iemand nooit alleen verslaafd is, maar ook zijn omgeving daar in meeneemt. Gelukkig geldt dat ook voor het herstel. Eric is nu geworden wie hij in wezen altijd al was en wat ik altijd al in hem heb gezien. Met de dag groeien we samen, maar ook als gezin meer naar elkaar toe. Deze hele ervaring heeft ons - met name spiritueel - heel erg verrijkt. Samen werken we nu aan mijn bedrijf: een spiritueel centrum van waaruit we behandelingen, workshops en meditaties organiseren. Erik doet er het sjamanistische werk onder zijn Sjamanennaam ‘Nanuk Howahkan’. Er is daarnaast een spirituele webwinkel aan verbonden. In ons nieuwe huis hebben we een volledig nieuwe start kunnen maken waar ik intens dankbaar voor ben. Maar ik ben vooral dankbaar dat - ondanks alle ellende - de liefde bij ons overduidelijk alles heeft overwonnen.